19 juli 2019Deze ochtend is Jim al om 8uur aan de beurt. Hij krijgt een MRI-scan onder narcose. Hij ondergaat dit. Hij laat het allemaal maar een beetje toe. Het voelt alsof hij de wetenschap heeft dat het toch moet. Na de MRI is hij moe. Ronald is met Jim mee geweest. Hij heeft meegeholpen om Jim in slaap te brengen. Ik kan alleen maar huilen en het is al zo spannend voor hem. Ik kan op dit moment niet veel voor hem betekenen, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik wil mijn gevoel niet doorgeven aan Jim. Mijn hart huilt. Voor Ronald voelt dit natuurlijk hetzelfde, maar hij kan zichzelf nog bij elkaar rapen om er voor Jim te zijn. Jim ging goed slapen en hij werd ook goed wakker. Wat is het toch een heerlijk mannetje. Op de kamer slaapt hij nog lekker even door. Ik lig bij hem, alleen maar naar hem te kijken. Dit zou ik wel uren vol kunnen houden. Ronald is alweer (met Femm) aan het spelen in het centrum. Zoveel te ontdekken! Femm loopt er ook echt als een trotse, grote zus rond. Jim mag de kamer niet af, want er hangt een of andere bacterie, waardoor niemand van de patiënten de kamer af mag. Gelukkig wisten we dat gisteravond niet, want anders hadden we niet naar het restaurant gekund .