7 juli 2019
We zijn vandaag naar de dierentuin geweest. Femm en Jim hebben even in de speeltuin gespeeld. Jim draaide rondjes naar beneden van het springkussen. Hij deed zich pijn.
In de avond toen we thuis waren en aan de eettafel zaten, zei ik lachend tegen Ronald: ‘’Wow, die bult!’’ Ik dacht dat dit van het vallen was. Jim valt wel vaker. Ronald wilde gelijk de dokter bellen, maar dat vond ik een beetje overdreven.
10 juli 2019
Ik heb de huisarts gebeld. Ze zeiden dat het inderdaad klonk alsof Jim gevallen was. Ik mocht foto’s maken en doorsturen. De huisarts had ernaar gekeken en gezegd dat het er als een trauma na val uit zag. Even tot maandag afwachten en anders terugkomen.
11 juli 2019
De huisarts gebeld. De bult was weer groter. We vertrouwden het niet. De huisarts in opleiding had ernaar gekeken en eraan gevoeld en besloot dat het echt een trauma na val was. Ik mocht het wel twee weken afwachten. Ik uitte mijn zorgen en angst voor een tumor (iets met hypochonder…). Volgens de huisarts kon dat niet, niet op deze plek. En het kon sowieso geen tumor zijn, want de bult voelde zacht aan.
13 juli 2019
De bult was wéér groter! Hij groeide gewoon waar je bij stond. Ronald vertrouwde het niet en ik belde de huisartsenpost. Ronald is daar met Jim naartoe gegaan. Ook de huisartsenpost dacht aan een trauma na val. Het voelde zacht, geen zorgen maken.
En ja hoor, in de middag was de bult nog groter en hij leek ook bij zijn oog te zitten. We waren het beu, dit klopt niet. Ronald met Jim naar de huisartsenpost en die stuurde Jim toch even door naar de spoedeisende hulp in Den Bosch. De spoedeisende hulp maakte zich geen zorgen. Het zou zomaar kunnen dat de bult naar onder zakt en dan pas verdwijnt. Als het na een week niet minder was, dan maar even een echo maken.
15 juli 2019
Ik met Jim maar weer naar de huisarts. Vrijdag gaan we op vakantie en we willen zeker weten dat het niks geks is. Er wordt een afspraak gemaakt voor een echo voor de volgende dag om 11.50u. De dokter gaf nog aan dat het echt voor onze geruststelling is, want hij maakt zich totaal geen zorgen.
Even voor de duidelijkheid: ik neem de huisartsen niks kwalijk. Dit hadden zij ook niet kunnen voorzien. Het is een zeldzame tumor op een zeldzame plek, dusjah, wie verzint dat nou...?
Reactie plaatsen
Reacties
Via Coby werd ik gewezen op jullie situatie. N.a.v. de laatste blog besloot ik ook de rest te willen lezen dus bij deze.
Ik lees deze eerste blog en krijg meteen herinneringen aan mijn tijd van ziek worden (ik heb gelukkig 'alleen maar' MS gediagnosticeerd gekregen). Maar dit eerste verhaaltje klinkt al zo als de verhalen van mjn moeder; het NIET serieus genomen door artsen terwijl je als moeder WEET dat het foute boel is.
Je schrijft iig heel oprecht en jullie angst als ouders is nu al 'voelbaar' zodat ik heel benieuwd ben hoe dit gaat aflopen (niet goed, weet ik deels al) dus heel veel sterkte en kracht gewenst
Vergeet/verwijder aub mijn eerste reactie (ik heb even teveel vanuit mijn situatie gereageerd en zo is het niet bedoeld).
Ik meende wel dat je iig heel oprecht/ eerlijk schrijft en dat ik het knap vind dat je alles op deze manier op papier krijgt.